مجلس زیر ذره بین(4)/تصویب قوانین باعث حذف نقاط ضعف آن نمی شود...
◀️جهت همراهی با کانال تلگرامی "حیات طیبه فارس" کلیک کنید:
telegram.me/hayatetayebeshiraz
متن در ادامه مطلب...
تصویب قوانین باعث حذف نقاط ضعف آن نمی شود!
از جمله باورهای غلط در مورد قانون این است که گمان می شود صرف وجود قوانین، مشکلات را حل خواهد نمود. کمترتوجه می شود که قانون به خودی خود معجزه نمی کند. چنانچه مذاکرات مجلس در طولانی مدت رصد شود این روند کاملا ملموس است. معمولا روش کار قانون گذاری به این ترتیب است که دولت لوایحی را به مجلس ارائه می دهد، در مجلس نقاط ضعف وقوت لوایح بررسی شده و پیشنهادات اصلاحی داده می شود، این پیشنهادات خود دارای نقاط ضعفی هستند که گاه مجلس متوجه آن می شود گاهی هم خیر. در نهایت یکی از این دو ( لایحه دولت یا پیشنهاد نمایندگان) رای می آورد. اما نکته اینجاست که رای آوری هیچیک از این دو باعث حذف نقاط ضعف آن نمی شود. بخشی از حجم انبوه مشکلات فعلی ناشی از عدم توجه به این نکته است. در واقع آنچه که فردای اجرای قانون دیده می شود نقاط ضعف همین قوانینی خواهد بود که به صحنه عمل آمده است. نکته این جاست که در موارد بسیاری هر دو سمت موضوع ( لایحه دولت یا پیشنهاد نمایندگان) دارای چنان نقاط ضعفی است که چشم پوشی از هر یک، تبعات بسیاری به همراه دارد. در چنین مواردی بدون این که راه حل سومی دنبال شود، یکی از دو مسیر پیش گفته انتخاب خواهد شد که طبیعتا هزینه بسیاری به کشور تحمیل می کند. به مورد زیر که تنها یک نمونه است توجه فرمائید.
در پائیز امسال برای چندمین بار بحث اعطای تابعیت به فرزندان حاصل از ازدواج اتباع خارجی با افراد ایرانی در مجلس مطرح شد. عمده مخاطبین این قانون افرادی هستند که پدر افغانی و مادر ایرانی دارند. بحث در مجلس به درازا کشید و هر دو گروه ( موافقین اعطای تابعیت و مخالفین ) دلایل خود را مطرح نمودند. موافقین بر مواردی تاکید داشتند که مهمترین آن این بود که با اعطای تابعیت، مشکل چند صد هزار نفر فرزندان این خانواده ها حل می شود، ضریب امنیتی کشور بالا میرود، خانواده های بسیاری از نگرانی رهائی می یابند و . . . در مقابل، مخالفین اصرار داشتند که در این صورت، کشور به دروازه ورود اتباع افغانی، پاکستانی و بنگلادشی تبدیل می شود و از این طریق با نفوذ داعش، اتفاقا ضریب امنیتی کشور نه تنها بالا نمی رود که پائین هم می آید و . . . در نهایت طرح تصویب نشد، اما مهم این است که مشکلی هم حل نشد. ناگفته پیداست که این یک بازی دو سر باخت است. یک بار دیگر دلایل هر دو گروه را ملاحظه فرمائید، اگر این قانون تصویب می شد تبعات بحران ساز آن به گونه ای گریبان کشور را می گرفت و اکنون که تصویب نشده است نیز به گونه ای دیگر. به عبارت دیگر تنها می توانیم ادعا کنیم"تصمیم گرفتیم که تصمیم نگیریم!"در موارد بسیاری وضعیت تصویب یا رد لوایح در مجلس بی شباهت به این مورد نیست. تلاش بسیاری انجام می شود تا کاری انجام ندهیم!
نکته اینجاست که در مورد بخش قابل توجهی از مسائل کشور وضعیت به همین گونه است. خرید تضمینی محصولات کشاورزی و هم زمان صدور مجوز واردات همان کالا، تصویب مناطق آزاد تجاری یا صنعتی که اتفاقا تنش های زیادی را در مجلس به همراه داشته است، لایحه بودجه سالانه کشور به خصوص در بخش طرح های عمرانی، و بسیاری موارد مشابه مصداق این شرایط است. هر یک از دو طیف پیشنهادات حاوی معضلات مخصوص به خود است. بنابر این با تصویب هر یک از پیشنهادات طرفین، کشور می ماند و مشکلات ناشی از آن. حال تصور کنید این وضعیت برای انبوهی از قوانین، مدام تکرار شود، در این صورت چه وضعیتی پیش خواهد آمد؟ نابسامانی های موجود حاصل چنین قوانینی است.
